Jarekus Singleton kan gerust beschouwd worden als een baanbrekende muzikant met een gedurfde visie over de blues. Hoewel zijn roots in hetzelfde Mississippi van Charley Patton, Muddy Waters en B.B. King liggen, heeft hij een eigen vernieuwende sound gebaseerd op zowel rap, rock als blues. Met zijn ongetemde gitaarspel en stevige gevoelvolle stem varieert hij moeiteloos tussen verbeten en funky, langzaam en stomend tot zelfs smoking hot. "Refuse To Lose"“, zijn eerste album bij Alligator Records, wordt gekenmerkt door sprankelend gitaarspel en lyrisch verrassende songs gezongen met de flair van een ware storyteller. De songs die handelen over het echte leven, soms grappig maar altijd boordevol verrassende beelden, verwijzingen naar de popcultuur, aanstekelijke ritmes en onverwachte muzikale wendingen ontketenen een nieuw soort blues voor een nieuwe generatie fans. Als kind werd Jarekus ondergedompeld in de gospelmuziek onder invloed van zijn familie. Als 9-jarige speelde hij basgitaar in zijn grootvaders kerk band. Later schakelde hij over naar leadgitaar en begon hij zijn instrumentale en vocale vaardigheden aan te scherpen, onder invloed van de 'Three Kings' (B.B., Albert and Freddie) maar evengoed Stevie Ray Vaughan, rappers Twista en Jay-Z, en zelfs countryzanger Brad Paisley. Na een korte passage als rapper waarbij hij zijn eigen teksten schreef, groeide hij uit tot de artiest die hij nu is. En wie deze artiest dan precies is kan u lezen in het volgende interview.

Je bent geboren in een familie van kerk muzikanten. Dus werd de gospel muziek je eerste liefde. Van je oom kreeg je al vrij vroeg een basgitaar en even later, je was toen elf of twaalf  ging je over naar de gitaar. Wat was in die tijd je favoriete muziek en welke waren je idolen?

Zoals veel kinderen in Mississippi groeide ik op met gospel muziek. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik drie was en mijn moeder heeft mij en mijn twee broers alleen opgevoed. Zij is heel gelovig en bespeelde het orgel in de kerk, dus moesten we mee met haar naar de kerk. De kerk was mijn tweede thuis. Mijn grootvader was priester en speelde gitaar en mijn oom bespeelde de bas gitaar. Ik vond dat indrukwekkend en zat steeds vol bewondering in een hoek te kijken hoe mijn familie muziek maakte. Mijn oom gaf me een bas gitaar en leerde me er op spelen, maar ik vond dat ik met de gitaar veel meer vrijheid had en ik koos daarom voor de gitaar. Ik leerde het meest van mijn oom, maar mijn grootvader was mijn eerste muzikale idool. Hij was erg goed en ik was erg onder de indruk van zijn gitaar spel. Heel intens en gedreven, terwijl hij predikte en danste. Iedereen in mijn familie bespeelde een instrument en in die omgeving was het niet meer dan normaal dat ik ook een instrument zou gaan bespelen.

Ben je gestopt met de muziek op het moment dat je naar de hogere school ging en begon met basketbal te spelen?

Op school wisten ze niet dat ik muziek speelde. Iedereen kende me daar als een erg begaafde basketbal speler. Ik herinner me nog zeer goed het moment van mijn eerste optreden in een club. Ik was toen drieëntwintig. Het was een optreden samen met een andere artiest. De vriendin van die andere artiest zat bij mij op school en was zeer verrast toen zij op dat concert binnen wandelde. Ze zei: Jarekus wat doe jij hier, ik wist niet dat jij gitaar speelde. De focus in High School lag op sport en vooral op basket.

Ik versta heel goed als je op dat hoge niveau basket speelde zoals jij dat deed, er nog nauwelijks tijd was voor andere zaken.

Als je een prof carrière wil als basketbal speler, dan moet je ook leven als een prof en dat betekent dagelijks acht uur trainen. Je moet voor je sport leven als je wil slagen.

Er leek een gouden carrière voor je weggelegd in de NBA. Maar een zware enkel blessure gooide roet in het eten. Dat moet een zware domper geweest zijn voor een jongen van 22 jaar.

Je zag aan Jarekus dat hij nog steeds veel moeite had om te praten over die blessure.

Ik was heel ontgoocheld en belandde in een diepe depressie. Noodgedwongen moest ik terug thuis bij mijn moeder gaan wonen, terug naar de kamer waar ik en mijn broers opgroeiden. Mijn moeder steunde en pushte me hard, zodat ik uit die depressie kon geraken. Het begon beter te gaan wanneer ik de Epiphone gitaar, die ik van mijn grootvader gekregen had, weer ontdekte.

Terug naar je eerste liefde, de gitaar?

Ik probeerde de ontgoocheling van me af te schrijven en spelen. Ik weende veel, dacht veel na en steeds vroeg ik me af welke toekomst er nog voor me was na die enkel blessure. Er waren ook heel wat medische complicaties na de operatie. De dokters gaven me pijnstillende medicatie, maar ik was er allergisch voor. Mijn gezicht zwol er helemaal van op, het was niet om aan te zien. Ik zag het echt niet meer zitten op dat moment. Dit was november 2009 en ik startte met de band in februari 2010. Ons eerste optreden was in de F. Jones club in Jackson Mississippi. We speelden er vier uur aan een stuk. Dat was best moeilijk want we hadden op dat moment nog niet veel nummers, maar we hebben ons best gedaan en er een prima optreden van gemaakt. Dat gaf me moed en zelfvertrouwen. Ik begon nieuwe nummers te schrijven en in 2011 verscheen in eigen beheer
mijn eerste album 'Heartfelt'. Ik deed vier jaar na elkaar mee aan de wedstrijd van ABC in Memphis, maar ik geraakte nooit in de finale. Bruce Iglauer, de baas van Alligator Records was daar en toonde interesse. Hij kwam in 2013 naar een optreden van mij in BB Kings in Beale Street Memphis en was tevreden over mijn prestatie. Na het concert kwam hij naar me toe en zei dat hij met mijn manager gesproken had en dat ik zeker nog iets van hem zou horen. Dat was heel goed nieuws want Alligator Records is het grootste blues label in de USA. Even later tekende ik een contract bij Alligator Records en in mei 2014 verscheen 'Refuse To Loose'. Het album werd overal goed onthaald, zowel door de pers en als door de muziek liefhebbers. En nu ben ik voor de tweede maal in Europa. Het kan soms heel snel gaan. We zijn momenteel ook druk bezig aan de opvolger van 'Refuse To Loose'.

Bruce Iglauer lijkt me een joviale man.

Ja, heel vriendelijk, joviaal  en bovenal eerlijk.

Heeft de titel 'Refuse To Loose' een speciale betekenis voor je?

Die titel heeft een heel speciale betekenis voor mij. Ik kom uit Mississippi en dan heb je niet zoveel kansen als ergens anders in de USA. Mississippi is één van de armste staten van het land. We staan eveneens aan de top bij obesitas en dat is ook geen goed teken. Als ik het leven in Jackson vergelijk met dat van mijn basket vrienden uit New York, dan is de levensstandaard hier in Mississippi veel minder. Komen er nieuwe schoenen of kleren uit, dan zijn ze altijd als eerste te koop in New York of California. Als je uit een kleine stad uit een kleine staat komt besta je voor veel producenten niet. Ik wil met mijn muziek bewijzen dat ook wij in Mississippi talent hebben en het kunnen maken. Ik neem een voorbeeld aan mijn moeder, die elke dag werkte van negen tot vijf om mij en mijn twee broers een zo goed mogelijke toekomst te bieden. Ze kookte elke dag, onvoorstelbaar wat ze allemaal voor ons deed. Ik ben nu eenendertig, een volwassen man met een dochtertje van twee jaar en ik wil voor haar en mijn vrouw zorgen, zoals mijn moeder deed voor mij. Ik heb veel te danken aan mijn moeder. Met mijn vader heb ik ook een goede band, maar toch minder intens dan met mijn moeder. Als ik een goede raad mag geven aan de lezers van Rootstime dan is het, dat iedereen in zichzelf moet geloven en zich volledig moet geven in wat hij of zij doet. Het leven is kort, maak er het beste van.

Dat vechten en niet opgeven horen we ook terug in de tekst van 'Keep Pushin', voor mij één van beste songs op het album. Het gaat over het gevecht na je enkel blessure, nietwaar?

Zeker weten. Ik wist niet dat ik ooit muzikant ging worden. Ik was gefocust om basket te spelen in de NBA. Door die kwetsuur werd ik gedwongen om een andere weg in te slaan en te vechten voor een nieuwe toekomst. Ik had nooit gedacht dat ik ooit in Europa zou optreden en kijk in de zomer stond ik op het mooie festival in Schöppingen in Duitsland en vanavond op het Gevarenwinkel Festival in België. Dat is toch onvoorstelbaar.

Je teksten zijn heel belangrijk voor je, nietwaar?

Ja, ik vond het heel belangrijk dat de luisteraars van 'Refuse To Loose' perfect zouden weten wat er precies gebeurd is. Het album is een autobiografisch verhaal, in de hoop dat er mensen die hetzelfde meemaken de moed niet zouden opgeven. Persoonlijk vind ik het belangrijk om te weten waar de artiest vandaan komt, wat hij meegemaakt heeft. Veel muzikanten trachten een hit te schrijven, ik tracht de best mogelijke song te schrijven die ik kan schrijven en ik probeer met die nummers een zo groot mogelijk publiek te bereiken.

Na dat sport ongeval, koos je weer voluit voor de muziek. Eerst koos je nog voor rap en hip hop muziek, maar niet lang daarna werd de gitaar weer je beste vriend en begon je heel energieke blues te spelen. Vanwaar de ommekeer van rap en hip hop naar blues?

Al mijn vrienden speelden rap en hip hop, het was de muziek waar ik mee opgroeide, dus deed ik in het begin met hen mee, maar het was toch niet de echte muziek waarnaar ik zocht. Ik hou van de gitaar en van de blues muziek. Hoe meer ik me met blues ging bezighouden, hoe meer ik werd aangetrokken door de blues. Het is eerlijke muziek en het is voor mij de beste muziek om mezelf uit te drukken.

Je zegt zelf dat je stijlen en elementen wil combineren om zodoende de blues voor de eenentwintigste eeuw te creëren. Wat bedoel je daarmee?

Ik speel een andere soort blues dan vele mensen gewend zijn, dat komt omdat ik een eigen persoonlijkheid heb en dingen wil doen zoals ik wil en een eigen sound vind ik heel belangrijk. Je moet geen muziek imiteren want je kan nooit zo goed zijn als de originele uitvoering. Laat ons als voorbeeld de grote BB King nemen. Ik heb veel songs van BB King gespeeld, maar ik was nooit zo goed als BB King en dat is ook normaal. Hij schreef die songs, legde er zijn gevoel in en andere artiesten zoals ik kunnen alleen ons uiterste best doen om zo close mogelijk te komen. BB King, T Bone Walker, Son Seals, Luther Allison, Hounddog Taylor, Freddie King en Alfred King waren geweldige muzikanten. Ik zal nooit kunnen wat zij deden. Het beste wat ik kan doen is deze meesters respecteren, waarderen en zoveel mogelijk van hen leren. Door hun muziek door en door te kennen kan ik hier en daar wat elementen van deze grootmeesters stelen en deze combineren met iets anders en zodoende een nieuwe sound creëren. 

In de zomer was je voor de eerste keer in Europa, namelijk op het Grolsch Schöppingen Festival in Duitsland. Mijn Duitse vrienden waren geweldig onder de indruk van je optreden. Hoe ervaarde jij de kennismaking met het Europese publiek?

Geweldig, ik was te gast op het grote Grolsh Festival in Schöppingen. Het was mijn eerste concert in Europa en ik houd een zeer positieve ervaring over aan dat festival, aan de mensen en aan Europa. Ik was de dag voor mijn optreden al naar het festival gegaan om de sfeer wat op te snuiven. Overal was men vriendelijk en kwam men goedendag zeggen. De mensen wisten duidelijk wie ik was en ze vertelden dat ze blij waren dat ik kwam optreden voor hen. Er was zelfs een jongen van drie jaar die op me kwam afgelopen. Ik nam hem op en even later waren zijn ouders daar en we hadden een leuk gesprek. De jongen wilde met me op de foto en die foto staat nog steeds op mijn Iphone. Het was een heel goed concert met veel interactie tussen mij en het publiek. Ik had er een heel fijne tijd, de fans waren er geweldig en ik ben blij dat ik vandaag weer in Europa ben voor een paar optredens, te beginnen met het concert vanavond op het Gevarenwinkel Festival in Herselt België. Ik kijk er erg naar uit.

Wat dadelijk opvalt tijdens je optredens is de speciale custom build Clevenger gitaar ( gebouwd door Bert Clevenger in Hot Springs Arkansas). Wat betekent deze gitaar voor je? En wat moeten wij nog weten van deze gitaar buiten de speciale body?

Het belangrijkste aan mijn Clevenger gitaar is de diepe vriendschap met de bouwer Bert Clevenger. Bert is de CEO van zijn bedrijf, dat gitaren bouwt. Hij zag me tijdens een concert in zijn eigen stad Hot Springs Arkansas in 2009. Ik speelde samen met een andere artiest en na de show kwam Bert naar me toe en zei dat ik een speciaal talent had en dat hij graag met me wilde praten en gitaren voor me wilde bouwen. We gingen backstage en hij had een gitaar koffer bij zich. Backstage vroeg hij me om de koffer te openen en hij vroeg me of ik de gitaar wilde die in de koffer zat.

De gitaar waar je nu op speelt?

Nee, een andere. Natuurlijk wilde ik die gitaar en ik kreeg ze van Bert. Ik nam ze mee naar huis, speelde er op en kwam tot de vaststelling dat ze een erg goede klankkleur had. Met die gitaar heb ik vervolgens twee of drie jaar gespeeld. In 2013 zei Bert dat hij een speciale gepersonaliseerde gitaar voor me wilde bouwen en hij vroeg me wat ik wou. Mijn antwoord was dat ik tevreden was met alles wat hij voor me zou bouwen, omdat ik enorm veel vertrouwen in hem heb en dat het een eer was voor me om met zijn gitaren te mogen spelen. Toen kwam Bert af met de beauty waar ik nu mee speel. Ik ben Bert heel dankbaar voor deze wondermooie en keigoede  gitaar.

Je bent nu voor de tweede maal in Europa. Kunnen we je in de toekomst nog meer verwachten of blijft de USA je hoofddoel?

Als ze me uitnodigen om komen te spelen, dan kom ik heel graag. De bedoeling is om zoveel mogelijk mensen te bereiken met mijn muziek, dus moet je ook op zoveel mogelijk plaatsen proberen op te treden. Ik hoop dat God me de kans geeft om gezond te blijven zodat ik nog lang als muzikant door het leven kan gaan en nog veel mag optreden.

In het begin van het interview liet je vallen dat je met een nieuw album bezig bent. Kan je daar iets meer over vertellen?

Dit jaar zal nog iets te vroeg zijn vrees ik. Als alles volgens plan verloopt zal het nieuwe album iets zijn voor midden 2016.

Ben je er al mee bezig?

Ik schrijf elk vrij moment aan nieuwe nummers. Gisteren op mijn hotel kamer heb ik nog een heel goede ingeving gehad. De bedoeling is om net hetzelfde te werken zoals met 'Refuse To Loose'. Dat wil zeggen dat er zestien of zeventien sterke songs moeten klaar zijn. Daar kiezen we dan de twaalf beste uit en met die twaalf gaan we voluit in de studio.

Bedankt voor het interview. Veel succes met je gezondheid, je concert straks, je nieuwe cd, je verdere carrière en met je vrouw en dochtertje Zoë.

Walter Vanheuckelom

meer foto's © Rootstime